mazury

wymknęłam się do świata, z którego przyszłam

śnieg kończy się na polach, więc wieje suchą, zimną ziemią

bije po twarzy wątpliwościami

wiatr

jak miejsca wymierają, pustoszeją

tylko drzewa, które jeszcze niedawno chroniły mnie przed znalezieniem,

choć sięgały lekko ponad moją głowę,

dziś przerastają mnie kilkukrotnie

siłą, wytrwałością - szczególnie

powoli wracam myślami

choć coś mnie tu trzyma - chyba to jakaś szalenie duża tęsknota

za spokojem schowanym między jednym pagórkiem a drugim,

za miłością, która zdarza się tylko w ciszy.

-

jak dobrze, że nie wzięłam ze sobą aparatu.

dwa tygodnie w miejscu, którym mogłabym zapełnić fotograficzną błonę,

a jednak nie zrobiłam ani jednej fotografii aparatem, 

za to zrobiłam wiele pamięcią.

niewiarygodne oczyszczenie.

-

tęsknota, o której nie umiem powiedzieć.