670.

Dziś już ostatni raz wracałam do Domu. Już nie będę musiała z niego wyjeżdżać co tydzień. Wstałam o 5:30. Pięknie świeciło słońce ( jeszcze miało kolor miodu ). Już wtedy były 22 stopnie. Weszłam w jeansy, których nie odważyłam się założyć od pół roku. Bokserka. Tenisówki, żeby było wygodniej. Duża torba w kratkę, żeby można było zmieścić wszystkie 3 kopie pracy licencjackiej. Po drodze na SKM jak zwykle przystaję na sekundę przy krzaku róży, która pachnie już od początku chodnika i wącham jej jasno różowe płatki. Znów piętnastominutowy spacer pustymi chodnikami, które powoli zaczynają zapełniać się dźwiękiem ludzi idących do pracy. Samochody tworzą miniaturowe mgły. Mężczyźni dziś oglądali się za mną na każdym kroku ( strasznie to głupie... ). 3 godziny jazdy do Olsztyna. Załatwianie swoich spraw. Album prezentuje się świetnie. Praca oddana... Jestem pierwszą osobą na wydziale, która wszystko oddała. Teraz czekam na obronę, ale stres ze mnie zszedł. Nie...teraz szczególnie czekam na J., który już za dwie noce będzie w Domu. Wracając na siedzeniu obok siedział mężczyzna w średnim wieku pachnący nieładnymi perfumami. Przespałam jak zwykle pół drogi. Wisła w Warszawie wyglądała dziś szczególnie pięknie o zachodzie słońce. A teraz już odpoczywam. I tylko jakaś wściekła mucha lata po salonie i doprowadza mnie do szału, bo zagłusza myśli.