pierwszy

( 50x70cm, olej na płótnie, 2013 )

Powroty są ciężkie. Powroty do siebie. Można wrócić po telefon zostawiony pod

poduszką, ale już ciężko wrócić po siebie, do głębin, których raczej nie chcemy dotykać.

Takie wracanie po siebie przecież może być niebezpieczne, gdyż te nasze otchłanie

są pełne prawdy o nas samych.

Jednak przychodzi taki czas, gdy zaczyna nam brakować czegoś, czego

nie potrafimy sami nazwać. Dochodzimy do tego pomału.

Później zaczyna się trudniejszy poziom, na którym

musimy zmierzyć się z przeciwnościami, słabościami i niedociągnięciami wynikającymi

z odejścia.

Tak jest z czymś, co jest zapisane niemalże w naszym DNA ( jak wytłumaczyć to, że

połowa mojej rodziny jest uzdolniona plastycznie i/czy muzycznie?).

Przychodzi czas, gdy już nie możemy z tym walczyć, krzyczeć, że nienawidzimy,

a w końcu przyznać, że to miłość naszego życia.

U mnie było tak z rysunkiem i malarstwem. Rzuciłam to w kąt na pierwszym roku studiów.

I choć robiłam tysiące szkiców rysunkowych czy malarskich, choć zamalowywałam całe połacie

papieru, to nie robiłam tego prosto od siebie i zaczęłam nienawidzić to wszystko.

Dlaczego? Bo nie mogłam iść swoją ścieżką, nie mogłam podejmować ważnych dla mnie

tematów, musiałam stracić swoją rysunkową kreskę, przez co umiejętność malowania.

A to są przecież odciski palców, to jest jak charakter pisma.

Niestety trafiłam na wykładowców, którzy kazali nam robić rzeczy straszne, pod swoje dyktando,

takie, jakie podobają się im.

Nie rozwinęłam się w żaden sposób, nikt nie wiedział co robię, nikt nawet nie chciał słuchać

od żadnego z nas, o NASZEJ sztuce.

Później niektóre osoby trafiły do jedynego słuchającego głosu serca profesora. Ja nie.

Ja musiałam terapeutyzować się sama.

Zajęło mi to dwa lata. Dwa lata po skończeniu studiów. Dwa lata, by coś zacząć i coś skończyć.

By samemu wyłapać błędy, by powoli przestać bać się dotykać mocniej płótno pędzlem, nakładać więcej farby. By odważyć się namalować swoje myśli i aby nie obchodziło mnie to, że

coś jest "niemodne" ( jak w sztuce może istnieć jakaś moda? czyż nie sprowadza jej to

do roli galerii handlowej? ).

Następnym razem będzie lepiej, odważniej, mocniej.

Ale to ważny dla mnie obraz. Bardzo przełomowy.

Bo teraz coraz więcej piszę, potajemnie rysuję i maluję.

I dobrze.

 ( tak. obraz jest na sprzedaż. myślę o aukcji :) )

___

jeśli chce ktoś być na bieżąco, to zapraszam też tutaj, taki RSS :)

https://www.facebook.com/szumowskaszumowska?ref=hl

___

i myślę o tym, by zebrać ludzi, którzy zechcą mi stanąć przed obiektywem, kamerą i ołówkiem

chciałabym zarejestrować pewne sprawy

nie liczy się wygląd, wiek ani płeć.

ważne, by umieć się uzewnętrznić z bólu.