Zastanawiałam się nad tłem, nad historiami, nad osadzeniem moich pomysłów w jakiejś nierzeczywistej rzeczywistości. Co by tu zrobić, by koniec końców nie uciekać się po raz kolejny do namalowania nagiej postaci. Przecież muszę czasem w coś ubrać tych moich ludzi. A niestety nie jestem dobrym projektantem ubrań. Muszę też czasem wymyślić jakieś wnętrze. A może jakiś dom ( architektem też nie jestem ). Wtedy zaczęło się wszystko przejaśniać. Przecież kocham wszystko, co ludowe. Drewniane domy, pasiaki, koronki i hafty, kolorowe spódnice, krzyże przy drogach z powiewającymi wstążkami. Lubuję się w baśniach i legendach, ale jakoś nie wyobrażałam sobie sięgać po Kopciuszka, ale przecież mamy piękne polskie legendy i wierzenia, tradycje, obyczaje ( zaczynam zbierać wszelkie takie... jeśli ktoś ma coś do polecenia, bardzo proszę o pomoc ;) ). Lubię ten klimat gdzieś na pograniczu pogańskich opowieści, bogobojności i ludzkiej wyobraźni. Mrok i smutek. Historie zza światów. Nie chcę, by ktoś mnie nazwał patriotką, bo chyba do tego mi daleko, ale blisko mi do klimatów ludowości, romantycznych wierszy i wiary w siły przyrody. Myślę, że najodpowiedniejszymi klimatami dla mnie będzie polska wieś sprzed lat oraz okolice Oceanu Atlantyckiego ( Islandzkie sagi, elfy i mgły ).
Zatem siadłam do komputera i przeszperałam allegro w poszukiwaniu książek o danej tematyce. Mój nowy listonosz nie wyrabia się z przywożeniem pakunków pod nasze drzwi. Niektóre książki pachnące nowością, inne z pożółkłymi już kartkami o zapachu kurzu i wilgoci. Niedługo nie będzie mnie można znaleźć w tych stertach książek po prawej i farb po lewej.
Więc wracam do malowania. Zanurzam pędzel we śnie. I gdy tak maluję, marzę już sobie o małej pracowni na piętrze, z widokiem na rzekę, z oknem, w które będą pukać drzewa i będą zaglądać wiewiórki, w której przez cały dzień będzie jasno i ciepło.
